Καλώς ήρθατε στο νέο μας μηνιαίο αφιέρωμα, «Μια μέρα από τη ζωή…», με το οποίο θα μοιραζόμαστε μαζί σας την ιστορία ορισμένων από τους πλέον αγαπημένους ενοίκους του Syros Cats. Αυτόν το μήνα, θα δούμε την ιστορία του Cookie που χρειαζόταν βοήθεια για να εξοικειωθεί με τη ζωή στο καταφύγιο…

Είναι Κυριακή πρωί και κάνει πολλή ζέστη. Ο ανεμιστήρας βγάζει δροσερό αέρα. Η μαμά μου σήμερα έχει άδεια και κοιμάται, και εγώ έχω ξαπλώσει δίπλα της. Με τη μακριά γούνα μου ζεσταίνομαι, αλλά έξω κάποιος χρησιμοποιεί μια μηχανή που κάνει θόρυβο, και φοβάμαι. Για την ακρίβεια φοβάμαι τα περισσότερα πράγματα και τους περισσότερους ανθρώπους και μόνο πρόσφατα άρχισα να εξερευνώ έξω από το σπίτι. Δεν χρησιμοποιώ το πορτάκι για γάτες, γιατί κάνει θόρυβο, αλλά παρατήρησα ότι μπορώ να το σκάω από τη σίτα. Η μαμά βέβαια τρελαίνεται γιατί μπαίνουν μέσα έντομα, οπότε προσπαθώ να το σκάω όταν δεν με βλέπει. Δεν μπορώ να ξανά μπω μέσα με τον ίδιο τρόπο, γιατί είναι πολύ ψηλά, γι’ αυτό φωνάζω έξω από το παράθυρο μέχρι να με ακούσει κάποιος. Δεν έχω και πολύ δυνατό νιαούρισμα, ούτε και γουργουρητό, αλλά έχω μάθει να τα πηγαίνω καλά με τις άλλες γάτες.

Ο Τζούνιορ είναι τώρα στην άλλη πλευρά της μαμάς. Είναι συνέχεια μαζί της, αλλά με αφήνει να μοιράζομαι το χώρο, αρκεί να μην τον πλησιάζω πολύ – του αρέσει να έχει το χώρο του. Ο Φρόστυ δεν ανεβαίνει στο κρεβάτι, παρά μόνο το χειμώνα, προτιμάει να είναι έξω για περιπέτειες.

Ήρθα στο Syros Cats πριν από περίπου ένα χρόνο. Κάποιος με βρήκε στο δρόμο αλλά δεν μπορούσε να με κρατήσει. Ήμουν ένα μικροσκοπικό γατάκι, πολύ άρρωστο, με πρόβλημα στα μάτια, μύτη που έτρεχε και επίσης δεν μπορούσα να αναπνεύσω. Έκανε κρύο και έβρεχε και ήμουν έτοιμος να τα παρατήσω… Πολλά από τα γατάκια που γεννιούνται το χειμώνα πεθαίνουν κάθε χρόνο, γιατί δεν υπάρχει αρκετή τροφή, καταφύγιο ή κάποιος να μας δώσει ιατρική φροντίδα. Εγώ όμως τα κατάφερα, αν και ήμουν άρρωστος για πολύ καιρό. Έτρωγα ειδικό φαγητό, είχα ένα ζεστό κρεβάτι μέσα στο σπίτι και έπαιρνα χάπια κάθε μέρα, τα οποία μισούσα. Έπρεπε να μένω σε ένα μεγάλο κλουβί, εκτός από όταν με αγκάλιαζαν ή μου έκαναν θεραπεία, για να μην κολλήσω τις άλλες γάτες στο σπίτι. Αισθανόμουν μόνος καθώς είχα χάσει τη γατό-μαμά μου και τα αδέρφια μου – κανείς δεν ήθελε να γίνει ο καλύτερος μου φίλος.

Όλα όμως άλλαξαν όταν γνώρισα την Τζένη…

Ήταν και αυτή άρρωστη, και κάποιοι τουρίστες την έσωσαν και της έκαναν θεραπεία για πνευμονία. Όταν έφυγαν για να πάνε σπίτι τους, την έφεραν εδώ. Έμεινε και αυτή για πολύ καιρό σε ένα κλουβί αφού έπρεπε να παίρνει φάρμακα. Έχει ακόμα προβλήματα με το αναπνευστικό της, για αυτό δεν μπορεί να υιοθετηθεί σε κάποιο σπίτι. Μια μέρα τρύπωσε στο σπίτι και με βρήκε. Είναι μεγαλύτερη από εμένα, τόσο μεγάλη που θα μπορούσε να είναι η μαμά μου. Πήρε το όνομά της από την ηρωίδα σε ένα βιβλίο του Paul Gallico, η οποία μαθαίνει σε ένα μικρό αγόρι πώς να γίνει γάτα. Εγώ έχω ακούσει τη μαμά να της το λέει αυτό, δεν μπορώ να διαβάσω. Αλλά η Τζένη μου μαθαίνει πώς να φροντίζω τον εαυτό μου.

Από τότε και μετά, η Τζένη άρχισε να με φροντίζει. Γίναμε τόσο καλοί φίλοι, που μετακόμισε μέσα στο σπίτι. Μου καθαρίζει τη γούνα – εμένα δεν με νοιάζει πολύ για τους κόμπους και τις κολλιτσίδες, αλλά η Τζένη και η μαμά μου, είναι πολύ ιδιότροπες. Πρέπει να είμαι συνέχεια σε εγρήγορση, γιατί καμιά φορά όταν κοιμάμαι κάποιος από τους εθελοντές μπορεί να μου επιτεθεί με βούρτσα, ή ακόμα χειρότερα με ψαλίδι… παίζουμε επίσης πολύ, κυλιόμαστε μαζί και πάντα ψάχνουμε ο ένας τον άλλον όταν είναι ώρα για ύπνο.

Η Τζένη μόλις ήρθε στο κρεβάτι. Η μαμά μου σηκώνεται, αλλά η Τζένη και εγώ καθαριζόμαστε. Έχουμε πολύ χρόνο για αγκαλιές πριν από το επόμενο γεύμα.

Έχω ακούσει τη μαμά να λέει ότι δε θα μας χωρίσει γιατί είμαστε τόσο καλοί φίλοι, οπότε υποθέτω ότι μπορούμε και οι δύο να αποκαλούμε “σπίτι” μας τώρα το Syros Cats. Είμαστε ευτυχισμένοι εδώ μαζί.

Ένα τεράστιο ευχαριστώ στην απίστευτη ομάδα του Syros Cats για τη διάσωση του Cookie και που μας επέτρεψε να μοιραστούμε την ιστορία της επιτυχίας του με τον κόσμο.